Ahmet Kaya - Katlime Ferman şiddetli tavsiye
6 Eylül 2014
Bir komşumun intiharına şahit oldum. Şahit oldum denemez aslında. Ben kalkıp baktığımda saat 04.20 sularıydı. Kendini sekizinci kattan atan komşumu işte tam da o an gördüm. Hala görüntü gözümün önünde ne yazık ki. Sadece üç saat daha yaşayabilmiş. Öldü. Evet korkunç bir şey. Bir insanı o şekilde görmek, kendi hayatına son veren bir insanı o şekilde görmek inanın çok zor. Evet, ben burada birçok kez intihar eden insanların hikayelerini yazdım. Evet ben burada birçok kez ölümün korkunç ve ürkütücü yanını değil içten içe hepimize cazip gelen kendini bize çeken yanını anlattım.
Siz bunlardan ne anladınız neler düşündünüz bilmiyorum. Bir yanlışım olduysa affola. Ben kendi çapımda yazıyorum. Ama anladım ki ne kadar basit ne kadar sığ düşünerek yazmışım. Tabii ki bütün hikayelerimde insanlar ölmedi. Tabii ki bunları yazarken kimi zaman zorlandım kimi zaman ilhamımı yitirdim. Tepkiler aldım. "Amaaaan yeğaaa sende de herkes ölüyooo yeğaaaa." gibi saçma salak tepkiler de aldım. Ama okuduğunuz zaman sadece ölümü anlatmadığımı, aslında hayatı ve yaşamayı anlattığımı umarım anlarsınız. Okurken en azından bir yerden kendinizi içinde bulmuşsunuzdur umarım. "Aa, evet gerçekten de böyle bazen." dediğiniz olmuştur umarım birkaç kez de olsa. Ya da umarım anlattığım hikayedeki dünyaya girmiş, olaydaki kahraman gibi düşünmüş ve hikayelerimi benimsemişsinizdir. Bundan sonra ölümle ilgili yazmama kararı aldım. En azından uzun bir süre. Zaten artık sık sık yazmıyorum, yazamıyorum. Yazarsam bundan sonra içinde ölüm olmayacak. Dediğim gibi olursa da çok çok sonraları olur. O yüzden ölümle ilgili hikayelerimi okumak isterseniz önceki yazılarımı okuyabilirsiniz. Bundan sonra ne yazarım nasıl yazarım bilmiyorum. Hikayelerimdeki gibi düşünmüyorum. Hikayelerimdeki kahramanlardan hiçbiri ben değilim. Her insanın bir hayal gücü vardır.
